Bonen, dahlia’s, zonnehoeden en aardbeien

(Een zomerse tuinwandeling met Eva (4) en Emiel (2))

“Waarom hebben bonen een draadje?” vraagt Eva, terwijl ze haar vingertje langs de rand van een groene boon laat glijden.
Ik kijk naar het dunne, rafelige randje. “Misschien is het een rits. Om hun jas mee dicht te houden.”
“Of een staart,” zegt Eva. “Voor als ze willen kwispelen.”
Ik grinnik. “Zolang ze er maar niet vandoor gaan.” Ze kijkt me niet begrijpend aan.
“Maar deze bonen gaan nergens naartoe”, lach ik. “Die blijven hier. Tot in de kookpot.”

Naast ons klimt de bonenplant langs een rek omhoog. Groene peulen bungelen in de schaduw van de grote bladeren. Tussen de bonen staan dahlia’s te stralen in hun bonte rokken. En Emiel, die hobbelt ertussen alsof het een speeltuin is.
“Emiel, wat heb je daar?”
“Ja!” roept hij, met een aardbei in zijn mond.
Eva gilt. “Dat was míjn aardbei!”
“Er hangen er nog,” zeg ik snel. “Als je goed kijkt, zie je ze blinken.”

We wandelen verder, we hadden een mandje moeten meebrengen, voor de bonen.
Eva plukt een vuurrode dahlia. “Voor mama,” zegt ze.
Emiel stapt ijverig naast me, zijn plakkerige handje in mijn hand.

Aan de voorkant van de tuin wuiven hoog opgeschoten echinaceabloemen in geel en bruin; ze heten niet voor niets zonnehoeden.
“Die zwaaien,” zegt Eva.
“Wuif maar terug,” zeg ik.
“En Emiel?”
Die luistert aandachtig en roept “ja!” met een lach tot achter zijn oren.

Verderop in de tuin verstoppen blauwe en gele bonen zich onder rode en paarse dahlia’s. Emiel zit op zijn hurken en wijst.
“Zie je de boontjes, Emiel?” vraag ik.
“Ja,” zegt hij.
“Die zijn blauw,” zeg ik. “Als je ze kookt worden ze groen.”
“Dat is toverij!” roept Eva. “Jij bent een toveroma.”
“Boontjes zijn ook een beetje toverbaby’s,” zeg ik. “Ze groeien in een wiegje en veranderen van kleur als ze het warm krijgen.”
Eva lacht. “Zoals Emiel in bad.”

Bij de pompoenen bloeien al grote gele bloesems als open monden onder het bladerdek. Een bij verdwijnt erin en komt er even later weer uit, bedekt met stuifmeel.
“Gaat die bij trouwen met de bloem?” vraagt Eva.
Ik glimlach. “Ze dansen samen. En dan wordt er iets geboren.”
“Een babypompoen?”
“Ja.”
Eva zucht diep. “De tuin is precies een babyfabriek.”
“Een wonderfabriek,” zeg ik.

We wandelen verder langs de beek. Emiel wordt ongeduldig. Hij is een beetje moe van het ravotten.
“Zeg oma,” zegt Eva. “Zouden bonen kunnen zwemmen?”
“Misschien wel,” zeg ik. “Maar ik denk dat ze liever klimmen.”
“Zoals Emiel,” zegt Eva.
Ik knik. “Zoals Emiel.”

We lopen terug met handen vol bonen en aardbeien. Emiel probeert tegelijk te stappen, te eten en niets te laten vallen.
“Straks gaan we ze schoonmaken,” zeg ik. “En dan bonen met aardappeltjes.”
“En worteltjes,” zegt Eva.
“En Emiel eet alles op,” zeg ik.
“Ja!” roept hij.

Bekijk hier de foto’s van onze wandeling, met de hartelijke zomergroeten van ons alledrie.

Altijd welkom,
Lieve Vandersteegen
Uw gastvrouw